ဆႏတစ္စံု

စိတ္စဥ္မွာစြဲလမ္း
အရိပ္ပမာမ်ားလို ကပ္ပါး
တကယ္ေတာ့
မင္းက ငါ့ရဲ႕
ထာ၀ရ နတ္သမီးတစ္ပါး

ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ေတြ
အိမ္မက္ခ်ိဳ ျဖစ္ပါေစ
ေနာင္လာမဲ့ အနာဂတ္မွာေရာေပါ့

ခုခ်ိန္
တနယ္စီေတြျခားလို႕
မိုင္တိုင္ေတြ အလွမ္းကြာေနလည္း
တကယ္ေတာ့
မင္းက ငါ့ရဲ႕
ထာ၀ရ အလွနတ္ဘုရားပါ

ျဖစ္ႏိုင္ရင္
ငါတို႔အခ်စ္ေတြ
ဒီတစ္သက္ ခိုင္ၿမဲခ်င္တာ
ရင္ထဲက ဆႏတစ္ခုပါ ။

ေတြးမိတဲ့အလြမ္း

တစ္ေန႔တစ္ခ်ိန္ ေပါင္းဆံုရမယ္လို႕
ယံုၾကည္လက္ခံထားခဲ့ၾကတဲ့
ဒို႕ႏွစ္ေယာက္

တကယ္ဆို ဇာတ္လမ္းကို
လက္ကမ္းခဲ့သူက အလြမ္းနဲ႕ဘ၀ကို
ကုစားေနရသူ –

တစ္ခ်ိန္
ခ်စ္ကာစ ျဖစ္ကာစခ်ိန္ေတြ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ အတိုင္းမသိခဲ့

ခုေတာ့ ထစ္ကနဲ
လစ္ဟာသြားကာမွ ပစ္ကာ ေျပးသြားခဲ့ေပါ့
ခ်စ္ခဲ့ရာမွာ အႏွစ္ေတြ မပါေတာ့
ငါ့ကို အျပစ္ေတြ ျမင္ေနၿပီေပါ့

မစခဲ့တာ ငါ အလွၾကည့္ခ်င္လို႕ပါ
အဆံုးမွာ ရႈံးမယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိရင္
ငါ လန္းပါ့မလား

အခုေတာ့
ငါလြမ္းေနရတာလည္း
မဆန္းေတာ့ပါဘူးကြယ္ ။

ဘ၀ဆိုးရဲ႕ ခ်စ္ကံ

တကယ္ေတာ့
ခ်စ္စိတ္ေတြ မြန္ေနသူ မဟုတ္ပါဘူး
ခ်စ္ခဲ့တာ ရိုးသားမႈနဲ႕ပါ –

ဆိုးရြားတဲ့ ဘ၀နဲ႕ ငါ
လက္တြဲေဖာ္ကို ရွာခဲ့မိသူ
အခုေတာ့ကြာ ဆူးထိၿပီလို႕
ေျပာမထြက္ခဲ့ပါ –

စြဲလမ္းမိခဲ့ ပန္းတပြင့္ကို
လွမ္းလင့္လို႕ ခူးခ်င္ပါရဲ႕
တကယ္ေတာ့
အလွသာ ၾကည့္ခဲ့ရ ။

သူခ်စ္ရယ္ရွာ
ကိုယ္ခ်စ္ရယ္က ခဏတာ တဲ့
၀င္ကာစီးနင္း ဒီအဆင္က
ငါ့အတြက္မွာ လမ္းမွန္လားကြယ္ ။

ခ်စ္ခဲ့တာကို ဟန္ေဆာင္မႈလို႕ ေျပာရက္သူ
မင္းေၾကာင့္ ရိုးသားခဲ့သူကိုမွ
အခ်ိဳးမက်ေအာင္ ဖန္ေလသလားကြယ္ ။

ျဖစ္ခ်င္တာထက္
ျဖစ္ခြင့္မရတာေတြ မ်ား မ်ားလာတဲ့
ငါ့ရဲ႕ ဘ၀
နားလည္မႈကူလို႕
ကမ္းလင့္လွည့္ပါ ခ်စ္သူ ။

ဆိုကာေနလဲ ပန္းခ်ီလိုပါဘဲ
ခုေတာ့
ေရာင္လႊင့္ျပယ္မိွန္
ေဆးေတြ တိမ္၀င္ခဲ့ပါၿပီကြယ္ ။

တစ္ကိုယ္ေရအလြမ္း

ခ်စ္ရတစ္ရက္
လြမ္းရက္တစ္ရာ ဆိုစကား
ငါ့ကို ထိုးစစ္ဆင္ေနေရာ့လား ။

စုထားတဲ့ကဗ်ာမွာ
မုသားရယ္မပါခဲ့လည္း
အမ်ားအျမင္မွာ အပ်င္းေျပေပမယ့္
ခံစားရသူ ရင္မွာ
တကယ္ လြမ္းနာက်ေလေပါ့ ။

အလြမ္းဓာတ္ခံရိွေလလည္း
ကြၽမ္းသမွ်တိုင္းက
ႏြမ္းလ်မွာလား ကြယ္ ။

မိန္းခေလးေရ
အသဲကြဲတာထက္
အလြမ္းေတြ စြဲလာေတာ့
ႏြမ္းရမွာေတာ့ ေၾကာက္တက္ၿပီကြယ္ ။

ခ်စ္သူ

ခ်စ္သူ
အေနေတြေ၀းလည္း
ရင္မွာေႏြးဆဲပါ ။

ခ်စ္သူ
အေတြးမွာလည္း
စိုးမိုးခဲ့တာ
မင္းအေၾကာင္းအၿမဲပါ ။

ခ်စ္သူ
တစ္ခါသာဆံုဖူးဆဲ
ရူးခဲ့ၾကတဲ့ ဒုိ႕အခ်စ္ေတြ
ေ၀းေနခဏေတာ့ လြမ္းမိုးရယ္ ေစြ ။

အကြၽမ္းတ၀င္ၿမိဳ႕က
လြမ္း၀ံ့သူေရ
ကမ္းလင့္ႀကိဳပါေမ
ငါ့အလြမ္းေတြ ပန္းျဖစ္ပါေစ ။

အဆံုးမဲ့ အလြမ္းလား ?

တကယ္ပါ
ေရာ္ရမ္းကာ တမ္းတ
ေမွ်ာ္မွန္းကာ လြမ္း သမွ်ေတြ
ဒီဘ၀ႏွင့္သာ ေက်ပါေစေတာ့ ။

တိမ္စိုင္ေတြသာ အေရာင္ေျပာင္းသြား
မေဟာင္းေသးတာ (–)ေပးသြားတဲ့
အတြင္းဒဏ္ရာ ။

ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစမွာ
ႏွလံုးသားရဲ႕ ဆႏဆိုေပမယ့္
အရံႈးမ်ားနဲ႕ က်န္ခဲ့ရမယ့္ ငါ
သိေနခဲ့လည္း ေရွ႕တိုးမိေနဆဲပါ ။

အခုေတာ့
တစ္ေန႔တစ္ေန႔သာ ကုန္ဆံုး
နာရီေတြ ေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာ
ငါ့ အလြမ္းေတြ ဆံုးပါ့မလား ။

ေမ်ာ္ေနသူအတြက္

မၾကာေသာ အတိတ္ဆီက
အကြၽမ္းတ၀င္ၿမိဳ႕မွာ
လြမ္းစရာေတြ က်န္ခဲ့ၿပီး

စိတ္အစဥ္က
ေ၀းေျမမွာ အေတြးရယ္ပိုလို႕
ေဆြးရမွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္ဒို႕

ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္နဲ႕
ေလွ်ာက္လွမ္းဘ၀ထဲ
ငါ့ႏွလံုးသားကို စေတးခဲ့ၿပီးမွ

ေ၀းရပ္ခ်စ္သူ ေမွ်ာ္ေတာ္မူလည္း
အခုခ်ိန္မွာ
လြမ္းဆင့္စကား ပါးရံုကလြဲ
တျခားေတြသာ ဆြံ႕အေနတာ
ဘ၀အေျခပါ ။

အလြမ္းေတြ ႏြမ္း
အနမ္းေတြလည္း လန္းတဲ့တစ္ေန႔
ဒီခ်စ္ခရီးကို
ငါတို႔တူတူ လွမ္းေလွ်ာက္ၾကဖို႕
ေစာင့္ေနပါလို႕ ေျပာပါရေစ ။

I’m a hopeless romantic

One of the most common questions people ask me is: if you love literature so much, why didn’t you major in English? Sometimes I ask myself the same question. Recently, I realized the answer: I’m a closet hopeless romantic and I tend to seek out mushy, tear-jerking love stories in even the most unlikely novels. I shouldn’t think this would go over too well in a room full of literary, “intellectual” types.

Here, I’ve provided an example of a classic novel I’ve read in the past along with commentary of what I was really thinking during the reading, but never dared speak or write my ideas for fear my English teacher would flunk me for being an airhead. Instead, I parroted some dark and twisty thoughts about how this book reveals the nature of cruelty, suffering, guilt, alienation, and other such crapola as would earn me an A and help me graduate. Secretly, I thought this book had untapped love story potential.

ၾကင္သူ

ခ်စ္သူနဲ႕ေ၀း
ကန္ျပင္နံေဘး
ထိုင္လို႕ ငါေငးမိၿပီ ။

ေတြးသာ ေ၀းလႊင့္
ေဆြးရမွာခ်င့္ မ၀ံ့ရဲ ပါ ။

တကယ္တမ္းသာ
ငါရင္အစံုမွာ
တမ္းတ သမွ်ဟာ
ျပည့္ပါရေစ ။

မင္းအတြက္ဆို
ကန္ေရနဲ႕အတူ
သက္ေသရယ္ ထူ

ခ်စ္ခဲ့မိတာ တစ္သက္စာပါ
အျပစ္မဲ့ကာ ပုန္းေရွာင္ရင္ေတာင္
မုန္းမိုးေတာ့ မေစြလိုက္ပါနဲ႕

ထာ၀စဥ္ မ

ညလင္းကူေပး
ၾကယ္ေရာင္ေတြ ေ၀း
လေရာင္ ေမွးသြားလည္း
ေတြးေနခဲ့တာ
အေ၀းေျမက
မ အေၾကာင္းအၿမဲ ။

အေျခေနခ်င္းမတူလည္း
ခ်စ္ျခင္းရယ္ သံစဥ္တူလာေတာ့
ခ်စ္တက္ခ့ဲတာ
အေ၀းေျမက
မ တစ္ေယာက္နဲ႕ ။
နာရီေတြေလွ်ာက္တုန္း
ရာသီေတြေပ်ာက္ဆံုးလည္း
—-ကိုအၿမဲ မင္းမူခဲ့တာ
အေ၀းေျမက
မ တစ္ေယာက္တည္း ။

အေနေ၀းလို႕
ေသြးေအးတယ္လို႕ မဆိုခ်င္
ခ်ိဳခ်ိဳ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ထာ၀စဥ္ၿမဲ
ႀကိဳဆိုခ်င္တာ
အေ၀းေျမက
မ တစ္ေယာက္ကိုဘဲ ။